Op dit moment weet ik gewoon niet zo goed wat ik moet schrijven. Mijn gedachten vliegen van hot naar her. Zo erg dat ik er zelf even geen lijn in kan ontdekken. Het ene moment voel ik dit, het andere moment dat. Het is vermoeiend en verwarrend; het maakt me onrustig en soms ook best eenzaam. Alsof ik gevangen zit in mijn eigen gedachtes en emoties.
Wat het extra moeilijk maakt, is dat ik opnieuw word geconfronteerd met een lichaam dat niet doet wat ik wil. En dat frustreert me ontzettend. Ik wil vooruit, maar in plaats daarvan word ik teruggefloten. Ik probeer mezelf voor te houden dat ik rust moet nemen, dat ik niet anders kan. Iets wat ik nog steeds het moeilijkste van alles vind: accepteren dat stilvallen noodzakelijk is. Mijn hoofd wil doorgaan, terwijl mijn lichaam aan de noodrem trekt. Het is iets wat ik herken van na mijn eerdere operaties. Het is confronterend dat ik hier nog steeds last van heb.
Om niet helemaal vast te lopen in dit gevecht, probeer ik mezelf af te leiden. Ik doe kleine dingen die me bezighouden zonder dat ze fysiek teveel vragen. Echter merk ik dat mijn lijf ook nu protesteert. Koorts, meer pijn misselijkheid, overgeven. Het zorgt ervoor dat ik me even niet oke voel. Waardoor mijn dagen lang en zwaar zijn. Toch ben ik inmiddels een week verder na mijn operatie. Gelukkig merk ik dat ik stapjes vooruit zet. Het zijn echt muizenstapjes, maar ik voel verschil. Sommige dingen gaan al makkelijker dan vorige week, en dat geeft me hoop. Ondanks dat het tempo traag is, en ik nog wordt teruggefloten door mijn lichaam, is het fijn om te merken dat er beweging zit in het herstel. Hoe klein ook, het telt! Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos