Vandaag heb ik iets gedaan wat ik al heel lang niet meer had gedaan: ik heb mijn nagels gelakt. Dat klinkt misschien als iets kleins, maar voor mij voelde het als een mijlpaal. Het is de eerste keer in lange tijd dat mijn nagels lang genoeg zijn om überhaupt te lakken, zonder dat ik eerst iets hoefde te verbergen. Sterker nog: ik moest ze zelfs knippen. En dat vond ik stiekem best bijzonder. Ik heb deze keer niet alleen geknipt, maar ook geprobeerd ze mooi in vorm te knippen. De afgebeten randjes zijn eindelijk grotendeels weg, en mijn nagels zien er nu een stuk netter uit. Alsof ze, en ik weer een beetje mogen stralen.
Ik merk nog wel dat mijn nagels niet zo sterk zijn. Ze buigen mee, en de kans op scheuren is aanwezig, en dat maakt me soms een beetje onzeker. Maar ik hoop dat de nagellak een soort beschermlaagje biedt. Iets wat ze net wat steviger maakt, zodat ze de komende tijd niet zo snel afbreken. En misschien werkt het ook wel als een mentale reminder: ik heb hier moeite voor gedaan, dus laat ik er goed voor zorgen.
Ik weet niet hoe het de komende tijd zal gaan. Maar vandaag ben ik trots. Op elke millimeter die gegroeid is. Op elke keuze om het anders te doen. En op dat beetje kleur dat me eraan herinnert: ik ben onderweg. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
Meer blogs over mijn proces van het stoppen met nagelbijten:
Opnieuw stoppen met nagelbijten – Nagelbijten #1
Mijn nagels groeien, en ik groei mee! – Nagelbijten #2
Een stapje terug – Nagelbijten #3
Kleine overwinningen – Nagelbijten #4