Het voelt een beetje gek om dit hardop te zeggen, maar… sinds een tijdje sta ik weer open voor de liefde. En dat is best een grote stap voor mij. Na de break-up met mijn ex vriend had ik namelijk lange tijd het idee dat ik het allemaal wel prima vond zo. Alleen zijn werd een soort beschermlaag waar ik me in terugtrok. Rustig, veilig, voorspelbaar. En vooral: zonder risico’s.
Ik zei overal “nee” tegen. Tegen daten, tegen nieuwe mensen leren kennen. En tegen situaties waarin ik misschien gevoelens zou kunnen krijgen. Niet omdat ik het niemand gunde of mezelf wilde opsluiten, maar omdat ik simpelweg bang was. Bang om teleurgesteld te worden, bang voor die stille gedachte die soms fluistert: wie zou mij nou willen? Maar vooral bang om weer te vallen voor iemand die uiteindelijk niet bij me past. Waardoor ik terug zou vallen in patronen waar ik zo hard aan heb gewerkt om uit te komen.
Dus bleef ik op afstand. Ik had het goed zo. Dacht ik. En gedeeltelijk was dat ook waar. Ik had rust nodig, tijd om te herstellen, tijd om mezelf weer terug te vinden. En eerlijk is eerlijk: dat heeft me ook veel gebracht. Ik heb geleerd wat ik nodig heb, en dat ik liever alleen ben dan in een relatie waar ik mezelf kwijt raak.
Maar de laatste tijd merkte ik dat er iets begon te verschuiven. Heel langzaam, bijna ongemerkt. Alsof er ergens binnenin mij een deur op een kier ging. Niet wagenwijd open, maar genoeg om nieuwsgierig te worden. Om weer te voelen dat het misschien best fijn kan zijn om iemand toe te laten. Dat de liefde niet alleen pijn hoeft te doen, maar ook warm en zacht kan zijn. Dat een relatie niet betekent dat ik mezelf verlies, maar dat ik er misschien ook in kan groeien. En dat kwam niet door een iemand of een moment. Het was meer een langzaam proces. Kleine dingen, gesprekken die me raakte, gedachtes die anders voelde. Het besef dat ik niet meer alleen vanuit angst leefde, maar vanuit voorzichtig verlangen. Een soort zachte openheid die ik lang niet heb gevoeld.
Betekent dit dat ik nu hals-over-kop op alle dateapps zit? Nee. Zo ben ik niet. Ik ben nog steeds voorzichtig. Maar mijn “nee” is niet meer automatisch. Er is ruimte gekomen voor een “misschien”. En heel soms zelfs voor een “ja”. En dat voelt… spannend. Maar ook goed. Ik weet niet waar dit heen gaat, of het ergens toe leidt, of dat ik gewoon weer een stukje van mezelf heb teruggevonden. Maar wat ik wel weet: ik sta weer open. Voor verbinding, voor iemand die misschien bij me past, maar vooral voor het idee dat ik liefde verdien. Dat ik genoeg ben, precies zoals ik ben. En dat alleen al is een klein beetje liefde waard. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos