Ik weet niet precies waarom, maar vandaag voelde het alsof ik iets wilde delen waar ik eigenlijk al mijn hele leven mee rondloop. Iets wat voor mij heel normaal is, maar wat ik nooit echt out in die open heb gezegd. Niet omdat ik me ervoor schaam, maar omdat ik altijd heb gevonden dat het geen “ding” zou moeten zijn. Dus here we go: Ik ben biseksueel en val dus op mannen en vrouwen.
Voor de mensen die dichtbij me staan is dit geen verrassing. Zij weten dit al jaren. Voor hen is het net zo normaal als voor mij, en dat is altijd heel fijn geweest. Maar in het openbaar heb ik er eigenlijk nooit veel over gezegd. Niet omdat ik het wilde verstoppen, maar omdat ik nooit heb geloofd dat ik “uit de kast” moest komen. Hetero’s hoeven dat tenslotte ook niet. Waarom zou ik dan wel ergens op een denkbeeldig podium moeten gaan staan om te zeggen op wie ik val?
Toch merk ik de laatste tijd dat ik daar anders naar begin te kijken. Niet omdat ik vind dat ik verplicht ben om iets te delen. Maar gewoon omdat ik mezelf niet meer wil afremmen. Ik wil mezelf niet kleiner maken dan ik ben. En al helemaal niet niet doen alsof mijn geaardheid iets is wat ik tussen haakjes moet zetten om anderen niet in verwarring te brengen.
Ik sta namelijk open voor liefde. Punt!! Of dat nu van een man of een vrouw komt. Ondanks dat het altijd zo geweest is, merk ik dat ik vaker stil blijf wanneer het gesprek richting relaties, daten of voorkeuren gaat. Alsof ik automatisch kies voor de veilige route en alleen over mannen praat, omdat dat is wat de meeste mensen verwachten. En eerlijk? Ik ben daar een beetje klaar mee. Waarom zou ik mezelf zo filteren? Zou ik niet mogen benoemen dat ik op personen val? Want warom zou ik blijven doen alsof de helft van mijn gevoelens er niet toe doet?
Misschien is dit blogbericht dus toch een soort “uit de kast komen”, maar dan op mijn manier. Rustig, zonder fanfare, zonder groot statement. Gewoon een stukje eerlijkheid, omdat ik daar aan toe ben. Ik wil mezelf volledig kunnen zijn, ik wil kunnen zeggen dat ik opensta voor zowel mannen als vrouwen zonder dat het voelt alsof ik een bekentenis doe. Ik wil dat dit gewoon onderdeel mag zijn van wie ik ben, zonder bijzinnen, zonder excuus. Dus ja; ik ben biseksueel. En voor het eerst voelt het goed om dat hardop te zeggen. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos