Sinds ik hier woon, heb ik een lijstje met kleine (en iets minder kleine) klusjes die ik “ooit nog eens” moest doen. Je kent het wel: van die dingen waarvan je denkt komt wel, maar die uiteindelijk maanden blijven liggen. Project gang was daar al zo een voorbeeld van. Dat duurde écht even voordat ik het oppakte. Maar goed, toen dat eindelijk klaar was dacht ik: oké, nu de woonkamer en … (lees de rest van mijn to do lijstje(s)) nog. Maar ja, dat woonkamer project bleek dus groter dan verwacht.
Toen ik hier kwam wonen, had ik de woonkamer natuurlijk wel konijnproef gemaakt. Alleen, ik had vooral de plekken gedaan waar de konijnen bij konden. Achter kasten, achter de bank, langs de muur waar ze nooit komen; daar had ik niet naar omgekeken. Want waarom zou ik? Ze kwamen er toch niet bij. Tot ik besloot mijn woonkamer opnieuw in te richten. Daar stond ik dan, meubels verschoven, alles op een nieuwe plek… en ineens waren alle ongekonijnproofte gedeeltes zichtbaar en bereikbaar. En tja, probeer dan maar eens te voorkomen dat twee nieuwsgierige konijnen denken: leuk, een nieuw speelterrein!
Dus heb ik het eindelijk opgepakt. Niet half, niet alleen de zichtbare stukjes, maar echt alles. En dat heeft me twee volle dagen gekost. Met passen, meten, zagen, verven. Nog meer passen, meten, vloeken (heel zachtjes hoor), opnieuw zagen, kitten. Waarna ik uiteindelijk een lambisering had gemaakt van radiatorombouw panelen tegen de muur. En eerlijk? Het resultaat vind ik echt geweldig. Het ziet er zo netjes uit, alsof het altijd al zo hoorde. En het allerbeste: de konijnen kunnen nu letterlijk nergens meer bij. Geen kabels, geen muurhoeken, geen radiatorbuizen… het is dicht, veilig en vooral: bunnyproof!
Er is een dingetje dat nog moet gebeuren: het laatste zwarte randje schilderen. Dat staat nog op mijn lijstje, maar zonder echte haast. We noemen dat dan maar een “mini projectje” voor binnenkort. Of… voor wanneer ik weer zo’n productieve bui heb. En als het iets langer duurt, is dat ook prima. Het grootste werk is gedaan, en dat voelt al als een overwinning. Ik merk dat ik best trots ben dat ik dit soort projecten uiteindelijk toch oppak. Ook al kost het me tijd, energie en af en toe wat frustratie; het resultaat maakt me blij. En het is gewoon leuk om te zien hoe mijn huis steeds meer mijn plek wordt. Stapje voor stapje. Paneeltje voor paneeltje. Kwastje voor kwastje. En de konijnen? Die keuren het goed. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
One thought on “Project woonkamer; eindelijk helemaal konijnproof!”