Het voelt heel kwetsbaar om toe te geven, maar ik hou/hield niet van mijn naam. Telkens als iemand mijn naam “Sharon” (engelse uitspraak Sjéren) zegt; wordt ik herinnert aan mijn moeder. Ik hoor haar boos/schreeuwend mijn naam roepen. Gevolgd door verschillende traumaherbelevingen. Iets wat <zoals iedereen wel kan bedenken> niet prettig is.
Na jaren van twijfelen, overwegen en niets doen -want wanneer is het juiste moment- besloot ik nadat ik in 2023 verhuisde mijn naam “aan te passen”. Ik stelde me bij iedereen voor als “Sharon (uitspraak Sjaarón)”. Een kleine wijziging die voor mij een hele grote was. Voor het eerst in jaren, ervaarde ik geen traumaherbeleving als mijn naam gezegd werd. Iets wat er voor zorgde dat ik opener werd en minder kortaf reageerde zodra ze iets aan mij vroegen. Een hele verademing!
Na bijna twee jaar in twee werelden geleefd te hebben, is het tijd voor verandering. De tijd van “het maakt me niet uit hoe je mijn naam uitspreekt” is voorbij. Ik wil alleen nog maar “Sharon aka Sjaarón” genoemd worden. En iedereen die me aanspreekt als Sjéren, zal ik dan ook vriendelijk vragen me vanaf nu Sjaarón te gaan noemen.
Daarnaast geef ik mezelf ook een tweede naam. Mede om echt te kunnen “breken” met mijn verleden. Maar vooral gewoon omdat het kan, en ik het mooi vind. Vroeger zei ik dan ook altijd dat dit (een van) de naam(en) van een van mijn kinderen zou worden. Maar aangezien ik geen kinderen kan krijgen, is er niets mooiers als zelf de naam te gaan gebruiken. Dus vanaf nu heet ik Sharon Roos!