De kermis is weer in de stad. Normaal gesproken is dat iets waar ik toch op z’n minst één keer even langs ga, al is het maar voor een rondje of voor een lekkere portie churros. Maar dit jaar is het anders. Vandaag is de laatste dag van de kermis, en ik ben er nog steeds niet geweest. Tenzij je maandag meetelt, toen ik terugkwam van het ziekenhuis en ik die tien meter over de kermis moest om thuis te komen. Maar dat voelde meer als erdoorheen manoeuvreren dan echt genieten.
En eerlijk? Dit jaar heb ik er ook helemaal geen behoefte aan gehad. Dat is voor mij best bijzonder, want normaal had ik die kleine traditie voor mezelf: even churros halen, even de sfeer proeven. Maar nu… nee. Het idee alleen al voelt te druk, te overweldigend. Het trekt me gewoon even niet.
Misschien ligt het aan waar ik nu in zit. Ik merk dat ik steeds vaker bewust kies voor rust. Drukke prikkels, harde muziek, overal mensen die langs je heen duwen… het is me vaak gewoon te veel. Ik merk dat ik er geen energie van krijg, en dat het me juist energie kost. En die energie heb ik simpelweg even niet.
In de flat hier werd ik er trouwens wel een beetje raar over aangekeken. “Maar jij bent jong, jij hoort dat toch leuk te vinden?” werd er gezegd. En dat raakte me wel een beetje. Alsof leeftijd automatisch bepaalt wat je leuk moet vinden. Alsof jong zijn gelijkstaat aan feesten, drukte en altijd maar in de reuring staan. Maar ik merk juist dat het voor mij niet altijd zo werkt. Ja, ik ben jonger dan de meeste bewoners hier, maar dat betekent niet dat ik dezelfde energie of behoefte heb. En dat is soms lastig uit te leggen.
Dus dit jaar geen kermis voor mij. Geen ritjes, geen spelletjes en zelfs geen churros. En hoewel dat ergens een beetje vreemd voelt, voelt het tegelijkertijd ook oké. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos