Ik heb even getwijfeld of ik dit wilde delen. Het voelt namelijk een beetje alsof ik faal als ik dit opschrijf. Alsof ik iets moet toegeven wat ik liever nog even had weggestopt. Maar zoals ik in mijn eerdere blogs al vaker zei: dit traject is eerlijk, rauw en echt. Dus hier komt het. Ik ben terug bij af. Of… zo voelt het in ieder geval.
De afgelopen weken waren zwaar. Niet per se op een moment, maar zo’n optelsom van emoties, spanning en allerlei afspraken waar ik tegenop zag. En dan het vooruitzicht dat ik binnenkort afscheid moet nemen van iemand die me heel dierbaar is… het zorgde ervoor dat het me even te veel werd. Mijn hoofd was vol, mijn lijf was gespannen, en ik merkte dat oude gewoontes zich weer naar voren schoven. Nagelbijten is voor mij zo’n automatische reactie op stress; eentje die diep zit blijkt.
Het begon met een nagel die afbrak. Zo’n klein ding eigenlijk, maar precies op het verkeerde moment. Ik voelde meteen dat ik weer in die oude reflex schoot. Voor ik het wist beet ik aan de volgende. En toen ging het snel. De rest volgde, alsof mijn hoofd dacht: ach, nu kan het toch allemaal wel weer. Ik had zó gehoopt dat het bij dat ene moment zou blijven. Dat ik sterk genoeg zou zijn om te stoppen terwijl ik wist dat ik eigenlijk al zwak stond. Maar helaas… het lukte me even niet. En dat doet pijn om toe te geven. Want ik was zo trots. Mijn nagels waren eindelijk mooi, gezond, gegroeid. En ik voelde me ook gegroeid. Alsof ik iets had overwonnen waarvan ik dacht dat het me nooit zou lukken. En nu voelt het alsof ik weer onderaan diezelfde trap sta.
Maar… er is ook iets wat ik mezelf probeer te vertellen terwijl ik dit schrijf. Dat het ergens ook niet gek is dat het gebeurd is. Dat ik in een zware emotionele periode zit. Dat terugvallen menselijk is. En dat een terugval betekent dat ik überhaupt onderweg was, en nog steeds ben. Dus ja, mijn nagels zijn weer kort. Ja, ik baal. En ja, ik voel me even terug bij af. Maar ik ken het proces nu. Ik weet dat ik opnieuw kan beginnen. Dat ik eerder ben gestopt, en dat ik dat dus weer kan doen. Dit is geen einde, dit is gewoon een nieuw begin. Een herstart. Ik ga opnieuw het proces in. Rustiger, en hopelijk met wat meer mildheid naar mezelf. Want ook dit hoort erbij. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
Meer blogs over mijn proces van het stoppen met nagelbijten:
Opnieuw stoppen met nagelbijten – Nagelbijten #1
Mijn nagels groeien, en ik groei mee! – Nagelbijten #2
Een stapje terug – Nagelbijten #3
Kleine overwinningen – Nagelbijten #4
Nagels gelakt – Nagelbijten #5
Nagelbijten voorbij? – Nagelbijten #6
Echt gestopt! – Nagelbijten #7