Soms zijn er nachten waarin ik nauwelijks slaap. Niet omdat ik niet moe ben, maar omdat mijn hoofd me geen rust geeft. Ik noem het traumanachten. Het zijn nachten waarin mijn verleden me niet met rust laat. Dat komt door mijn PTSS, iets wat ik heb overgehouden aan de mishandelingen in mijn jeugd.
Tijdens zulke nachten ga ik van de ene nachtmerrie naar de andere. Het zijn geen gewone nare dromen, het zijn herbelevingen. En geloof me, het is echt vervelend! Het is alsof ik weer terug ben in die situaties van vroeger. Alles voelt echt. Ik voel de angst, de pijn, de paniek. En als ik dan wakker schrik, durf ik bijna niet te bewegen. Het duurt zelfs even voordat ik me besef dat ik niet in mn tienerkamer ben, maar gewoon in mn eigen huis. Laat staan weer te gaan slapen, want ik weet dat de kans groot is dat het opnieuw begint zodra ik mijn ogen sluit. Ik lig dan in bed, doodsbang. Het voelt alsof ik geen veilige plek heb. Soms probeer ik rustig te blijven liggen, maar meestal geef ik het na meerdere nachtmerries op. Dan sta ik maar gewoon op, ook al is het midden in de nacht. Het is de enige manier om maar weg te komen van die herbelevingen.
Soms weet ik niet goed wat ik ermee moet. Ik bedoel, ik weet waar mijn traumanachten vandaan komen. En ondanks dat ik al meerdere therapieën gevolgd heb, en nog steeds volg om mijn nachtmerries te verminderen, heb ik ze nog steeds. Ik denk dan ook dat het niet realistisch is om te hopen dat mijn traumanachten ooit helemaal zullen verdwijnen. En weet je, dat is best confronterend. Ik werkt hard aan mezelf, maar het verleden blijft soms onverwacht binnendringen. Het is frustrerend. Overdag probeer ik te leven zoals iedereen, maar soms voelen de nachten als een gevecht wat ik elke keer opnieuw moet voeren. En dat voelt geregeld eenzaam, wat het nog zwaarder maakt.
Na lang twijfelen besloot ik dat ik hierover een blog wilde schrijven. Het voelt namelijk kwetsbaar om toe te geven dat slapen voor mij niet vanzelfsprekend is. Kijk, ik deel dit niet om medelijden te krijgen. Maar om bewustwording te creëren dat er echt mensen zijn die zulke nachten kennen. En misschien kunnen we elkaar daarin steunen, tips delen, of gewoon het er even over hebben. Want er ligt nogal een taboe op dit onderwerp, en dat wil ik doorbreken. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos