Sommige dagen beginnen moeizaam, en vandaag is er zo eentje. Mijn nacht zat vol nachtmerries waardoor ik behoorlijk slecht sliep. Het voelde bij het opstaan alsof ik al tien rondes achterliep. Even in de klaagmodus… Mijn energie is laag, mijn lijf voelt zwaar en de bijwerkingen van mijn medicijnen maaken het er niet beter op. Het beperkt me allemaal meer dan ik eigenlijk wil toegeven!
Normaal probeer ik toch door te zetten. Gewoon mijn dagelijkse dingen doen, ook al kost het me vaak meer energie dan ik zou willen. Maar vandaag lukte dat niet. En dat frustreert me, want ik wil meer dan mijn lichaam op dit moment toelaat. Een patroon waar ik hard aan werk, maar wat stiekem ontzettend lastig is om te doorbreken. Na vanochtend nog even doorgeduwd te hebben, stortte ik vanmiddag uiteindelijk in. Daar werd ik boos om, waardoor ik in een strijd belandde met mezelf. Want waarom kan ik niet gewoon luisteren naar wat mijn lichaam aangeeft?
Op een gegeven moment werd ik zo gek van mezelf dat ik besloot naar bed te gaan. Even niet meer vechten. Even liggen en me overgeven aan mijn lichaam. Ik zette muziek op, iets wat ik normaal eigenlijk alleen doe voordat ik ga slapen. Terwijl ik daar lag, merkte ik hoe de muziek langzaam rust bracht. Alsof het de chaos in mijn hoofd wat verzachtte. De melodieën gaven me houvast en de teksten lieten me even ontsnappen aan mijn eigen gedachten. Het maakte me kalmer, zachter vanbinnen. En ik dacht: waarom doe ik dit eigenlijk niet vaker overdag? Dat moment op bed, met mijn muziek, werd mijn lichtpuntje. Het maakte de dag niet ineens anders, maar wel dragelijker. En soms is dat al genoeg.
Oh ja, over mijn muzieksmaak gesproken… misschien verwacht je het niet van mij. Alles om mij heen straalt namelijk roze uit: mijn lievelingskleur, mijn huis, mijn blog. Maar de muziek die ik luister? Die is allesbehalve zacht en zoet. Ik luister vooral rock, met af en toe een vleugje metal. Al sinds mijn tienerjaren is dat de muziek waar ik me thuis in voel. Het geeft me energie als ik die nodig heb, en rust als mijn hoofd te vol zit. Mensen zijn vaak verbaasd als ik dat vertel. Alsof roze en metal niet samen kunnen bestaan. Maar voor mij wel. Sterker nog, juist die combinatie maakt wie ik ben: zacht van buiten, krachtig en vol gitaren vanbinnen.
Conclusie van dit verhaal: vandaag is gewoon niet mijn dag. Maar ik ontdekte wel iets waardevols: dat muziek overdag net zo’n medicijn kan zijn als ’s avonds. En dat ik mezelf vaker mag toestaan om daar naar te grijpen. Soms hoef je niet grootse dingen te doen om jezelf te helpen. Soms is het genoeg om even te liggen, een nummer op te zetten en jezelf de ruimte te geven om te ademen. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos