De tweede operatie is achter de rug. Begin vorige week ben ik opnieuw geopereerd. Ik moet zeggen dat ook deze operatie me is tegen gevallen. Hoewel de operatie zelf opzich goed is gegaan, werd ik bij het wakker worden overvallen door de pijn. Het duurde dus even voordat dat onder controle was. En de eerste dagen in het ziekenhuis waren intens en een hel..
Inmiddels (met de nodige pijnstillers) is het redelijk te doen, en ben ik sinds vrijdagmiddag weer thuis. Na een paar nachten langer in het ziekenhuis, mocht ik dan toch de reis naar huis maken. Die was ook vreselijk. Elk hobbeltje voelde ik, en uiteindelijk heb ik huilend en overgevend van de pijn in de auto gezeten. Bij thuiskomst was ik dan ook onwijs blij om mijn bed te zien waar ik gelijk op ben gaan liggen.
Ondanks dat de pijn nog steeds aanwezig is, gaat het nu wel beter als op vrijdag bij thuiskomst. Al lig ik eigenlijk nog steeds voornamelijk op bed. Afgelopen weekend heb ik eigeblijk alleen een beetje muziek geluisterd, en dutjes tussendoor gedaan. Dutjes doen, doe ik normaal nooit overdag. Maar omdat ik zelfs “mijn” serie Call the midwife niet kon volgen (dan weet je dat ik me echt niet top voel) zat er niets anders op dan echt rust te nemen.
Vanochtend heb ik mijn serie toch maar weer aangezet, en ben ik mn eerste pen weer gaan breien. Dit omdat ik een beetje op het punt gekomen ben, dat ik van mezelf niet meer mag “zeuren” en ik mm gevoel maar semie opzij moet zetten. En dat ik maar gewoon weer door moet gaan. Al werd ik wel gelijk teruggefloten. Ik besloot dat het wel een goed idee was om mn tas uit ten pakken, een boodschappenlijstje te maken, en de konijnen (voer) spullen terug te zetten in de konijnenkamer.
Ik werd tijdens het doen van mijn activiteiten duizelig en misselijk. Waarna ik wit weg trok, ging zweten en het idee had dat ik ging flauw vallen. Er zat dan ook geen andere optie op om toch maar weer op bed ben gaan liggen. Kortgezegd, het was wellicht nog niet helemaal slim om dit allemaal in een keer te doen. Vanaf nu moet ik dan maar tussenpauzes toe te voegen aan mijn “plannen”. En hopen dat het lukt dat ik iets minder streng ben voor mezelf.
Voor nu zit er dan eigenlijk ook niet heel veel anders op, dan zo goed mogelijk naar mijn lichaam te luisteren. Niet “te veel” en “te snel” te willen doen en te herstellen van deze twee operaties. Iets wat ik stiekem lastiger vind als ik durf toe te geven, omdat ik geregeld geconfronteerd wordt met mezelf. Hebben jullie nog tips hoe ik het makkelijker kan maken voor mezelf, deel ze dan vooral! Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos