Sinds mijn eerste operatie, begin mei, is er ergens in mij een knop omgegaan. Het klinkt misschien gek, maar ik werd ineens keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Mijn lichaam werd ziek en ik voelde heel duidelijk: zo kan het niet langer! Ik moet beter voor mezelf gaan zorgen. Niet een beetje, maar echt!
Voor die tijd deed ik maar wat. Ik at wel, maar het waren vaak dezelfde simpele dingen. Eten voelde meer als een verplichting dan als iets fijns. Het plezier in koken was ik al langer kwijtgeraakt. Door mijn fysieke achteruitgang lukte het gewoon niet meer om uitgebreid in de keuken te staan. En omdat ik dat niet kon, werd het een “moet”-klusje, want mijn energie uitgeven aan andere dingen vond ik belangrijker. Iets waardoor ik stopte met genieten van koken en eten. Het was alsof eten alleen nog maar brandstof was om door te kunnen gaan.
Na de operatie(s) kwam dat besef heel sterk: ik ben meer waard dan alleen maar de standaarddingen die ik naar binnen werkte. Ik moest mezelf er echt van overtuigen dat ik weer mag leren genieten van eten. Dat het niet alleen gaat om moeten, maar ook om mogen. Om goed voor mezelf zorgen. En misschien klinkt dat vanzelfsprekend, maar voor mij is dat best een flinke stap. Sindsdien probeer ik minimaal drie maaltijden per dag te eten. Iets wat ik eerder vaak niet deed. En ik merk dat het lukt! Het voelt nog een beetje onwennig, maar ook trots tegelijk. Want dit is niet zomaar iets, dit is voor mij echt een overwinning.
Omdat ik nog niet genoeg energie heb om zelf weer te koken, heb ik besloten om voorlopig in de avond kant-en-klare maaltijden te eten. Natuurlijk maaltijden die in mijn dieet passen. En weet je? Ik heb inmiddels een bedrijf gevonden dat echt lekkere maaltijden maakt. Dat maakt zo’n verschil! Ik eet ineens weer gevarieerder, beter en vooral… smakelijker. En dat doet iets met me. Het maakt eten weer een momentje waar ik naar uit kan kijken, in plaats van iets waar ik tegenop zie. Wat ik misschien nog wel het mooiste vind: ik durf weer “nieuwe” dingen te eten. Gerechten of smaken die ik eerder had uitgesloten omdat ik dacht dat ik ze niet lekker vond. Het grappige is zelfs dat ik nu ontdek dat ik sommige smaken juist wel kan waarderen!
Voor het eerst in lange tijd voel ik dat eten en zelfzorg langzaam weer een plekje krijgen in mijn leven. Kleine stapjes, ja. Maar zulke belangrijke stapjes. Want het gaat niet alleen over eten; het gaat over goed zijn voor mezelf, en mezelf waard vinden. En dat is misschien wel de grootste overwinning van allemaal. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos