Er zijn van die momenten in het leven waarop je weet dat je een keuze moet maken, maar alles in je roept: “Ik weet het niet!” Ik zit nu midden in zo’n moment. Een moment dat draait om mijn gezondheid. En daarmee niet alleen om hoe ik me fysiek voel, maar ook om mijn toekomst, mijn vrijheid, mijn energie oftewel mijn leven.
Ik sta voor een belangrijke beslissing. Twee opties. Laten we ze even A en B noemen. Geen van beide is makkelijk. Geen van beide komt met garanties. Als ik optie A kies, kan het goed uitpakken… maar het kan ook misgaan. En bij optie B geldt precies hetzelfde. Dat is het moeilijke van keuzes die je gezondheid raken: je kunt niet vooruitkijken. Je kunt niet testen wat er gebeurt als je linksaf slaat of toch rechtdoor gaat. Je moet het doen met gevoel, met feiten die soms tegenstrijdig zijn, en met de hoop dat je het bij het juiste eind hebt.
Wat het extra lastig maakt, is dat ik ben opgegroeid met een overtuiging die me altijd geholpen heeft. Mij werd altijd gezegd: “Je kunt beter spijt hebben van iets wat je wel gedaan hebt, dan van iets wat je niet gedaan hebt.” Die zin heeft me moed gegeven, jarenlang. Hij heeft me uit mijn comfortzone gehaald, me nieuwe mensen laten ontmoeten, me dingen laten proberen die ik anders misschien niet had gedurfd. Maar het heeft me ook doen inzien, dat ik sommige dingen niet had moeten doen. En dat spijt hebben van iets wat je gedaan hebt ook niet prettig is.
Maar nu, twijfel ik dus… Want als het over je gezondheid gaat, is het risico opeens groter. Spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan, voelt nu niet als een veilige gedachte. En spijt hebben van iets niet doen, voelt ook benauwend. Wat als ik een kans laat liggen? Wat als ik blijf hangen in hoe het nu is, uit angst om te veranderen? Ik merk dat ik steeds heen en weer ga tussen scenario’s. De ene dag denk ik: “Ja, optie A. Dat voelt goed.” Maar de dag erna schieten de twijfels alweer door mijn hoofd. “Of toch optie B?” Het maakt me moe.
Ik heb met verschillende mensen gesproken. Mensen die ik vertrouw, die me goed kennen. Sommigen zeggen: “Je moet je gevoel volgen.” Anderen: “Kijk naar de feiten.” Weer anderen zeggen: “Je weet het diep vanbinnen al, je durft het alleen nog niet te erkennen.” En misschien zit daar iets in. Maar zelfs dan… blijft het moeilijk. Want wat als mijn gevoel me deze keer niet helpt? Wat als ik een keuze maak en daar echt spijt van krijg? Wat als… Zoals je al kan lezen blijf ik twijfelen. Iets wat ik dus al dagen doe.
Soms wil ik gewoon dat iemand anders het even voor me beslist. Dat iemand zegt: “Sharon, dit is wat je moet doen.” Maar ik weet ook: het is mijn lichaam, mijn pad, mijn beslissing. En dus moet ik zelf de knoop doorhakken. Het gaat tenslotte om mijzelf, en ik ben de enige die deze keuze kan maken. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos