Lieve medebreier uit de trein,
Wat een toevallige, maar vooral bijzondere ontmoeting was dat afgelopen woensdag. Daar zaten we dan, tegenover elkaar in de trein, allebei met een bol wol en breinaalden in onze handen. Het duurde niet lang voordat onze ogen elkaar kruisden en we elkaar aankeken en moesten lachen. Want hoe vaak zie je dat nou? Twee mensen die zitten te breien in de trein.
Het voelde meteen alsof er even iets bijzonders gebeurde. Alsof we allebei dachten: hé, iemand die het begrijpt. We raakten aan de praat over wat we aan het maken waren, hoe lang we al breien, en hoe leuk het is om gewoon iets met je handen te doen. En ergens ook over hoe grappig het eigenlijk is dat breien door veel mensen nog steeds gezien wordt als een hobby “voor oma’s”. Terwijl het juist zo rustgevend is.
Wat het moment (voor mij) nog mooier maakte, was dat er even later nog iemand bij het gesprek aanschoof. Iemand die al jaren niet meer had gebreid, maar door ons gesprek ineens zei: “Misschien moet ik het toch weer eens oppakken.” En toen dacht ik: wat bijzonder eigenlijk, dat zoiets simpels als twee mensen die aan het breien zijn, iemand anders kan inspireren om iets terug te vinden wat ooit plezier gaf.
Ik merkte ook hoe fijn het voelde om zomaar met iemand te praten. Zonder telefoon ertussen, zonder haast, gewoon echt contact. Dat is iets wat ik tegenwoordig steeds minder tegenkom. In de trein zit bijna iedereen met oordopjes in of starend naar een scherm, verzonken in hun eigen wereld. En dat snap ik ook wel, want soms is het gewoon lekker om even af te schakelen. Maar toch… zulke kleine ontmoetingen als vandaag laten me beseffen hoe waardevol ‘echt’ contact kan zijn.
Even lachen met een onbekende, praten over iets wat je leuk vindt, elkaar een klein beetje leren kennen zonder dat het hoeft. Dat zijn van die kleine momenten die mijn dag maken en die ik iedereen gun. Ik wil je dan ook nogmaals bedanken lieve medebreister. En wie weet kruisen onze breinaalden nog eens, ergens tussen twee stations. Tot die tijd neem ik dit kleine stukje menselijkheid met me mee. Bedankt daarvoor!! Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos