Vanochtend heb ik meegelopen met het evenement Walk into the Light. Nou ja, “meegelopen” is misschien niet helemaal waar. Voor mij betekende het in de praktijk dat ik met mijn scootmobiel mee mocht doen, dus eigenlijk heb ik de tocht meegereden. En eerlijk? Het was een bijzondere ervaring!
De wandeltocht begon om 6 uur ’s ochtends. Dat betekende dat mijn wekker al om 5 uur ging, een tijd waarop ik me normaal gesproken nog eens lekker omdraai in bed. Het voelde een beetje onwerkelijk om in het pikkedonker de deur uit te gaan. Maar zodra we begonnen, wist ik: dit was de moeite waard. De natuur, de stilte, de mist en het feit dat we met zo’n grote groep mensen waren, maakten het bijna magisch.
Die mist voelde stiekem ook symbolisch. Want als je te maken hebt met suïcidale gedachten, is het vaak alsof je alleen maar mist ziet, zonder lichtpuntjes om je aan vast te houden. Walk into the Light gaat juist daarover: aandacht vragen voor suïcide, en tegelijk laten zien dat we er voor elkaar kunnen zijn. Een lichtpuntje, hoe klein ook. Wat ik bijzonder vond, was de sfeer in de groep. Iedereen werd geaccepteerd zoals hij of zij was. Emoties mochten er zijn, zonder oordeel. Sommigen waren stil, anderen zochten contact. Maar wat ons allemaal verbond, was dat we elkaar steunden. Het voelde warm en veilig.
Halverwege de route hadden we een moment van stilte. De stadsdichter droeg een prachtig gedicht voor, dat me raakte. Ik voelde de emoties door me heen gaan en ja… ik moest zelfs een traantje wegpinken voordat ik weer verder kon. Het was puur en echt. Alsof de mist, de woorden en de stilte samen een boodschap vormden; Ik ben niet alleen! Wat me daarnaast raakte, waren de verbindingen die ik maakte met anderen. Ik raakte in gesprek met mensen die ik anders misschien nooit ontmoet had. Ook als lid van de cliëntenraad voelde ik me zichtbaar, en juist daardoor ontstonden er waardevolle contacten met zorgverleners. We wisselden ideeën uit en spraken over hoe we in de toekomst misschien samen iets kunnen betekenen voor anderen. Dat geeft me hoop en energie.
Ik kijk dan ook terug op een ochtend die vroeg begon, in het donker en de mist, maar die eindigde in licht, warmte en verbondenheid. Het deed me beseffen hoe belangrijk het is dat we elkaar blijven zien, juist wanneer iemand zelf geen lichtpuntjes meer kan ontdekken. Dat hoeft niet groots of ingewikkeld te zijn, soms is simpelweg samen wandelen, luisteren en stil zijn al genoeg. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos