Na lang twijfelen, wikken en wegen, gesprekken voeren en stil zijn in mijn hoofd, kwam er ineens een onverwachte helderheid. Een simpele vraag die bleef hangen: “Wat als ik…?” Drie woorden die iets magisch hebben. Ze openen niet alleen een deur naar mogelijkheden, maar ook naar eerlijkheid. “Wat als ik het wel doe?” “Wat als ik het niet doe?” “Wat als dit het moment is waarop ik mezelf serieus moet nemen?” Toen ik de vraag echt begon te stellen, merkte ik dat er iets veranderde. Het zette mijn twijfels in een ander licht. Ik was vooral bezig met de risico’s, waardoor ik gevangen raakte in angst. Maar toen ik mezelf de ruimte gaf om ook verder te kijken begon er iets te verschuiven.
Mijn hele leven heb ik geloofd in de kracht van doen. In het idee dat je beter spijt kunt hebben van iets wat je gedaan hebt, dan van iets wat je nooit hebt aangedurfd. Maar bij deze beslissing, die over mijn gezondheid gaat, begon ik ook aan dat principe te twijfelen. Want dit gaat over leven en overleven. Over durven kiezen voor wat misschien pijnlijk is op de korte termijn, in de hoop dat het me op de lange termijn ruimte, vrijheid, gezondheid en lucht zal geven. Er was een moment dat ik serieus dacht: “Misschien moet ik het gewoon niet doen. Want ik wil niet nog zieker worden.”
Maar toen kwam die ene vraag: “Wat als ik het niet doe?” En daarmee kwam ook de keiharde conclusie. Het niet doen, zou op de lange termijn misschien juist betekenen dat ik zieker zou worden. Dat raakte me diep. Want dan zou ik moeten leven met de vraag: “Hoe zou het zijn geweest als ik het wel had gedaan?” Dat besef veranderde alles. Ik zag in dat uit angst niets doen, me uiteindelijk meer zou kosten dan het risico van de sprong. En dus heb ik gekozen. Omdat ik liever kies voor leven met het risico op achteruitgang, dan voor overleven met spijt. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos